Ten bardzo rzadki (wg danych literaturowych i współczesnej wiedzy) w skali Europy mieszaniec turzycy rzadkokłosej  Carex remota L. i prosowej Carex paniculata L. został odnaleziony w sierpniu 2016 r. przez Piotra Kobierskiego (jednego z najlepszych w Polsce znawców turzyc) na brzegu rzeki Krutyni. Autor tej notatki po zapoznaniu się
z najważniejszymi cechami w/w mieszańca zlokalizował go na kolejnych dwóch stanowiskach.  Wszystkie trzy nowo odkryte stanowiska znajdują się na terenie  Nadleśnictwa Strzałowo (RDLP Olsztyn).

Mieszaniec Carex x boenninghausiana Weihe nie ma polskiej nazwy  gatunkowej. Dopóki jego cechy genetyczne  nie  „utrwalą się", a łaskawi naukowcy nie „przegrzebią dokładnie jego genów", dopóty nie uzyska on statusu nowego dla nauki gatunku. Problem ten postawmy więc  genetykom.

Carex x boenninghausiana Weihe podobnie jak krewniacy z których powstał, występuje najczęściej w dolinach rzecznych (w szuwarach), lasach łęgowych, lasach bagiennych itp. Nowo odkryte stanowiska na terenie Nadleśnictwa Strzałowie zlokalizowane były:

1) na brzegu rzeki Krutyni płynącej przez tereny zurbanizowane wsi Krutyń, w tym tereny rolnicze (własność nadleśnictwa),

2) na konstrukcji starego zawalonego mostu na rzece Krutyni w rezerwacie "Krutynia",  

3) w dolinie Powałczyńskiej Strugi - w lesie bagiennym, w którym w 2015 roku wykonano program małej retencji.

Stanowiska  były oddalone od siebie w prostej linii o 2 i 20 km.

            Przed II wojną światową  mieszaniec Carex x boenninghausiana Weihe  stwierdzony był na terenie Polski tylko na 18 stanowiskach (pogranicze Dolnego Śląska i Ziemi Lubuskiej
 - 6, Nizina Szczecińska - 1, Kaszuby i Kujawy - 7, Warmia i zachodnia część Mazur - 3 oraz
w Puszczy Rominckiej - 1 stanowisko). Wobec powyższego stwierdzenie występowania turzycy na terenie Nadleśnictwa Strzałowo należy uznać za historycznie nowe dla Polski.

Pierwsze po II wojnie światowej odkrycie stanowisk tej rzadkiej turzycy potwierdza,
że  różnorodność gatunkowa  w naszym kraju nie jest tak tragicznie niska, jak twierdzą niektórzy. Problem - co wielokrotnie autor tej notatki podkreślał na stronach LP, tkwi w  tym, że różnorodność gatunkowa w Polsce jest wciąż bardzo słabo poznana. Taki stan rzeczy  jest często na rękę niektórym instytucjom, organizacjom pozarządowym i innym zainteresowanym podmiotom. Odnalezienie rzadkiego w skali Polski lub Europy gatunku (zwłaszcza na terenach LP) mobilizuje  proekologiczne organizacje pozarządowe i naukowców-przyrodników do działań zmierzających do wpisania go na czerwone listy, do czerwonych ksiąg,  obejmowania ochroną gatunkową lub tworzenia rezerwatów w celu jego ochrony.  Tymczasem po kilku latach okazuje się, że gatunek nie jest tak rzadki i w wielu regionach Polski występuje licznie. Przykładem niech będzie leniec bezpodkwiatkowy, którego liczebność w zachodniej części Puszczy Piskiej tylko po pobieżnej inwentaryzacji oszacowano na ponad 50 tys. osobników, a w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin napisano, że gatunek ten zniknął po roku 1990 z wyżej wymienionego kompleksu leśnego. Znamienny jest przy tym fakt, że 2/3 stanowisk rośliny zlokalizowana była na obszarach silnie przekształconych przez człowieka, takich jak: pobocza dróg (w tym również asfaltowych), torowiska, linie energetyczne, rowy przeciwczołgowe i transzeje. Na pozostałych stanowiskach leniec rósł na łąkach – siedliskach antropogenicznym. Podobnie było z groszkiem różnolistnym, który w Polsce po 1958 roku uznano za wymarły i nagle wielka niespodzianka - w 2015 roku groszek ożył w Strzałowie i to aż na 15 stanowiskach, z których 14 znajduje się w lasach gospodarczych.

Autor tej notatki osobiście jest  przekonany, że podobnie jest również z Carex x boenninghausiana Weihe  i wieloma innymi gatunkami - jest ich więcej tylko trzeba je po prostu poszukać !!!